Сёньня ў Стакгольме ляўрэатам Нобэлеўскай прэміі ў галіне літаратуры была абвешчаная Сьвятлана Алексіевіч зь Беларусі.

12 августа 2013 года ушел из жизни Василий Песков, автор «Таежного тупика» и «Окна в природу»: его читали три поколения и будут читать последующие.

Василий Песков. “Окно в природу”.

;Читайте книгу недавно вышедшую в издательстве "Комсомольская правда".

У дзень свайго 70-годзьдзя галоўны рэдактар газэты «Новы час», паплечнік Генадзя Карпенкі, палітык, журналіст і гісторык Аляксей Кароль распавёў Свабодзе пра «самы цікавы пэрыяд свайго жыцьця» - 90-я гады, калі Беларусь дамаглася незалежнасьці, а пасьля страціла амаль усе набыткі нацыянальнага Адраджэньня.

«Я сын палітсупрацоўніка, якога хацелі выслаць на Калыму»

- Спадар Аляксей, вы нарадзіліся ў мястэчку Копысь Аршанскага раёну, там жа, дзе і Аляксандар Лукашэнка. Ці ёсьць нейкія дзіцячыя ўспаміны, якія зьвязваюць вас і будучага прэзыдэнта?

- У Копысі я знаходзіўся толькі першы год свайго жыцьця. Нарадзіўся я там з той прычыны, што калі пачалася вайна, мая маці ўцякла тыламі зь Беластоку ў Копысь, дзе жыў яе бацька. А бацька мой удзельнічаў у апэрацыі «Багратыён», вызваляў Беларусь, атрымаў адпачынак і прыехаў у Копысь з-пад Кёнігсбэргу. Вось так і атрымаўся я. У 1946 годзе бацька мой вярнуўся з фронту, і жыцьцё пайшло па-іншаму - мы жылі ў Касьцюковічах, да сёмага клясу я хадзіў у школу ў Смаргоні, дзе бацька ўзначальваў райвыканкам, затым - у Маладэчне, а самастойнае жыцьцё ўжо праходзіла ў Менску.

Білорус на кухні у Львові голіруч готує ковбасу і веде політичну діяльність на підтримку нової Батьківщини.

Цяпер знаходзіцца у Бальніцы Дзіцяткі Ісуса (Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus dzieciatkajezus.pl). Па рэкамендацыі дактароў павінен прайсці поўны цыкл лячэння (мінімум 2 тыдні) перад выездам на Радзіму.

Не часалі дамоўкі яму цесьляры,
Не заплакалі бліжнія вочы...

З гэтымі Купалавымі словамі так гаротна думаецца мне пра астатнія гады жыцьця Яна Пятроўскага. Не было блізкага чалавека пры ім, ужо нядужага целам, але па-ранейшаму моцнага духам. Яшчэ ў 1997, як зазвычай даслаў мне Ён Каляднае віншаваньне з напаўсьцёртымі літарамі.

Пісаў, што "было шмат працы, каб не сказаць зласьлівасьці. Ахвяраю сталіся дзьве пішучыя электрычныя машынкі і ... "Гонда". Але сьведамасьць прадпрынятага і супакой ніколі не пакідалі мяне..." А ў 1996 Ён зьвяртаўся да мяне з сакрамэнтальнай просьбай : знайсьці яму жанчыну - памочніцу ў працы, бо ягоная "жонка адыйшла ў вечнасьць некалькі гадоў таму. Астаўся я адзін, а працы, як кажуць, па вушы... , але я маю ўжо 92 гады, праца над слоўнікам затрымліваецца..." Такая жанчына знайшлася, гэта Валянтына Лапцэвіч. Мы патэлефанавалі яму ў Флярыду, але пачулі ў вадказ кароткае: "Цяпер ня час". Потым Валянтына Лапцэвіч атрымала рукапісны ліст ад Яго: "Лістом гэтым першы раз паведамляецца, што арганізацыя Джона і Алісы Пятроўскіх "Беларускі Адукацыйны Фонд у Гэнсвільле" з прычын, ад нас не залежных, з днём 16 траўня 1998 году афіцыйна спыніў сваё існаваньне. Але нашая дзейнасьць як людзей працягваецца неафіцыйна далей".

Есть люди - и есть палачи. Есть люди и есть система, пахнущая подлостью и мертвечиной. Люди должны найти выход.

Надежда Савченко голодает шестьдесят дней. Без лишних слов понятно, что такое голодать в тюрьме два месяца. Каждый, кто следит за этим делом, с немым ужасом смотрит на фотографию Надежды, сделанную 10 февраля в Басманном суде, где судья Карпов продлил ей содержание под стражей до 13 мая.

Плоть исчезает. Плоть усыхает, испаряется, глаза проваливаются, щеки ввалились, проступает скелет. Хорошо видны височные кости. Глаза блестят. Нет больше женщины-крепыша, ладной и сильной. Есть измученное, усыхающее тело и огромные глаза и что-то еще, что не понять и не сказать.

То, что позволяет ей не ломаться и даже в состоянии медленного, пыточного умирания формулировать с точностью и резкостью офицера и святого.

Вечарам 20 студзеня 2015 года пасля цяжкай хваробы на 86-м годзе жыцця памёр доктар гістарычных навук, прафесар Анатоль Грыцкевіч.

Анатоль Пятровіч Грыцкевіч нарадзіўся 31 студзеня 1929 г. у Мінску. У 1950 скончыў Мінскі медыцынскі інстытут, у 1955 — Мінскі інстытут замежных моваў, а ў 1958 — БДУ, нейкі час працаваў доктарам. А з 1959 — у Інстытуце гісторыі АН Беларусі, з 1975 — загадчык кафедры Мінскага інстытута культуры (з 1993 — Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры), у 2001—2005 гг. быў прэзідэнтам МГА Згуртаванне беларусаў свету «Бацькаўшчына», пасля ганаровым старшынём «Бацькаўшчыны».

Даследаваў гісторыю Беларусі перыяду феадалізму, гістарыяграфію, рэлігійныя праблемы ў ВКЛ, становішча праваслаўнай, уніяцкай царквы, гісторыю Беларусі 1917—1920 гг., Слуцкі збройны чын.

У 2013 г. выйшла яго кніга «Выбранае» ў «Кнігазборы», а ўвосень 2014-га «Сцягі Оршы», прысвечаная 500-годдзю бітвы пад Оршай.

Наша Ніва  

10 марта 1940 года в 16.39 Елена Сергеевна Булгакова сделала последнюю запись в своем дневнике:
"Миша умер".

Последнее фото. Михаил Булгаков.

Узнав диагноз, врачи отписали мужу несколько дней жизни, а Булгаков прожил шесть месяцев. Все это время, пока силы окончательно не покинули его, он работал над романом. На папке, в которой хранилась рукопись, сделал надпись: "Дописать, прежде чем умереть!". Ослепший, в горячечном бреду, с температурой 42 градуса, он продолжал диктовать жене исправления к "Мастеру".

Перед смертью вложил ей в руки рукопись со словами: "Доверяю... Чтобы знали..."

1 студзеня будзе адзначаць свой юбілей пісьменніца Вольга Іпатава, аўтарка многіх кніг паэзіі і прозы, ганаровы акадэмік Міжнароднай акадэміі навук «Еўразія», лаўрэат прэміі Барыса Кіта, кавалер ордэна «Знак Пашаны» і медаля Францыска Скарыны.

Нядаўна ў выдавецтве «Беларускі кнігазбор» выйшла кніга яе выбраных твораў.

«Яны напісаныя з вялікай любоўю да нашай зямлі» - так у прадмове да трылогіі Вольгі Іпатавай «Альгердава дзіда» напісаў наш слынны навукоўца Уладзімір Конан. Ён жа акрэсліў трылогію як «першую ў нашай гістарычнай літаратуры, значную па сваёй масштабнасці і мастацкай вартасці».

Пісьменніца зараз працуе над працягам трылогіі. Падзенне Вялікага Ноўгарада ў выніку маскоўскай экспансіі, тагачасная Беларусь (колішняе Вялікае Княства Літоўскае, Рускае і Жамойцкае), Лівонскі Ордэн і Варшава - вось своеасаблівая «сцэна», дзе жывуць і змагаюцца героі рамана, умоўная назва якога «Змова князёў Гальшанскіх».